Dag van het werkplezier in de zorg: op de revalidatieafdeling

| 31-01-2023

31 januari 2023 is de dag van het werkplezier in de zorg. Voor deze dag hebben we twee zorgcoördinatoren van de neurologische revalidatieafdeling binnen Azora gesproken, Marion Broekhuizen en Susanne Venhorst.

Jullie werken allebei als zorgcoördinator. Wat houdt dit in?
Wij begeleiden de revalidant van opname voor revalidatie tot de afronding van het traject. We coördineren en sturen hem, en we houden zijn zorgproces in de gaten. Hiervoor zit je bij de zorgplanbesprekingen en heb je contact met de familie. Verder leveren we ook de zorg aan de revalidant. Meestal is dit in de vorm van begeleiding. Het doel is om een revalidant na zijn revalidatietijd bij ons weer naar huis te laten gaan, dus dan moeten ze zichzelf kunnen verzorgen. Daarom laten we ze tijdens de revalidatie ook al alles zoveel mogelijk zelf doen, maar we zijn er wel bij aanwezig ter begeleiding.

'Als je iets voor iemand kunt doen om hen zich beter te laten voelen, of dat ze door onze hulp dingen beter kunnen doen, dat geeft wel echt voldoening. Met elk klein stapje van de revalidant ben je dan blij. Dan staan wij blij te juichen als hen iets lukt, nog blijer dan de revalidant zelf. Het is zo knap dat ze het doen, dat het hen lukt.'

Wat is zo mooi aan de revalidatiezorg?
Wanneer iemand bij ons op de afdeling komt om te revalideren, is dit na een CVA. Iemand er 100% weer bovenop krijgen is vaak niet haalbaar, daarom gaan we met de revalidant in gesprek over wat zijn wensen en doelen zijn voor na de revalidatie. Als iemand bijvoorbeeld altijd zijn eigen boodschappen deed, gaan we oefenen met buiten lopen zodat deze persoon na het revalidatietraject ook weer zijn eigen boodschappen kan halen.

Als de doelen dan zijn bepaald, gaan we met het hele team aan de slag. We zijn met zo’n vijftien zorgmedewerkers en hebben ook drie vaste fysiotherapeuten en een vaste ergotherapeut. Iedere discipline doet z’n ding om de doelen en wensen van de revalidant te behalen, en daarvoor werken we ontzettend goed samen. En hoewel we ons allemaal inzetten voor de revalidant, zal die het meeste werk zelf moeten verzetten. Revalidatie noemen we ook wel topsport. Wanneer het de revalidanten dan lukt om bepaalde dingen weer te doen, dan voelen we ons toch wel echt trots. En dat is ontzettend mooi.

Hoe ziet een werkweek voor jullie eruit?
Eigenlijk is geen enkele dag hetzelfde. Doordat iedere CVA anders is, is er ook geen vast protocol te volgen om iemand te helpen. Als team zorgen we er samen voor dat we de beste zorg en therapie leveren. Daarom hebben we twee keer in de week een multidisciplinair overleg waarin we de voortgang van iedere revalidant bespreken. Ook is er wekelijks twee keer artsenvisite, waarin we alles wat we zijn tegengekomen over de revalidant bespreken.

Verder hebben we regelmatig een familiegesprek. Deze worden vaak ingepland na de eerste zorgplanbespreking van een revalidant. De doorstroom op onze afdeling loopt vrij goed, dus we hebben ook regelmatig nieuwe revalidanten. Tijdens dit soort gesprekken stellen we de arts voor, leggen we de situatie uit en aan welke doelen we willen gaan werken. Familieleden hebben in dit soort gesprekken ook vaak veel vragen. Laatst zei een revalidant: “ik stond gisteren nog in de tuin de boerenkool eruit te halen, en vandaag ben ik hier op de afdeling. En ik ben één dag verder”. Dat overkomt hen, maar dat overkomt ook de familie. En samen met een psycholoog proberen we zoveel mogelijk vragen te beantwoorden.

Is werken op de revalidatieafdeling heel anders dan op een andere afdeling van Azora?
Het was in het begin wel wennen, want het is héél anders werken dan op een andere afdeling binnen Azora waar je alles voor iemand doet om die persoon het zo gemakkelijk mogelijk te maken. Een mooie anekdote van Marion: “ik was een meneer aan het helpen met zijn avondeten, dus uit automatisme was ik zijn vlees aan het snijden en alles voor hem aan het neerleggen, en toen zei hij: “mag ik het nog wel zelf kauwen en eten of ga je dat ook voor mij doen?” Het werk is echt meer begeleiden en sturen, soms werken met je handen op de rug, en daar moest ik wel even aan wennen.

En het werk kan soms ook wat heftig zijn omdat de mensen die komen van Susannes leeftijd kunnen zijn. Ze beseft dat de kinderen die dan op bezoek komen even oud zijn als haar eigen kinderen. Of het zou je eigen ouder kunnen zijn die komt revalideren. Dat besef maakt ons ook wel empathisch, we leveren daardoor extra zorg voor zowel de revalidant als de familie.

Maar het werk geeft ook heel veel voldoening. Als je iets voor iemand kunt doen om hen zich beter te laten voelen, of dat ze door onze hulp dingen beter kunnen doen, dat geeft wel echt voldoening. Met elk klein stapje van de revalidant ben je dan blij. Dan staan wij blij te juichen als hen iets lukt, nog blijer dan de revalidant zelf. Het is zo knap dat ze het doen, dat het hen lukt.

Daarnaast is de sfeer op de afdeling ook heel anders, er hangt een echte revalidatiesfeer. Alles is bijvoorbeeld therapie. De revalidanten hebben allemaal hun eigen kamer waar ze hun eten kunnen maken, dus zelf thee zetten en een mes uit de lade pakken is al therapie. Met de rollator naar het toilet lopen is al therapie. En die revalidatiesfeer willen we echt behouden. En we maken het ook niet te gezellig met gezamenlijke maaltijden iedere dag met alle revalidanten, want als een revalidant vervolgens naar huis gaat, dan is het daar zo stil. Ze zijn ineens weer alleen en voelen zich misschien zelfs eenzaam. We kijken dan ook wel mee naar of ze bij een clubje kunnen voor de gezelligheid.

Waar worden jullie blij van in je werk?
Als we successen meemaken bij de revalidanten, dat hen iets weer lukt. De stappen die ze maken, daar kun je heel trots van worden. Of wanneer je de revalidant ziet vertrekken aan het einde van hun traject, de voldoening dat het gelukt is.

Maar ook de samenwerking met het hele team is heel fijn. Doordat het steeds dezelfde vaste mensen zijn, kennen we elkaar goed en weten we over welke revalidanten we het hebben. En als team vullen we elkaar aan, we helpen elkaar. Stel je bent een keer niet helemaal lekker, dan helpt een collega je. We doen het écht samen.

En wat ook heel erg leuk is, is de interesse die de revalidanten in jou tonen. Ze verblijven hier gemiddeld zo’n tien tot twaalf weken, dus je bouwt een beetje een band met ze op. De revalidanten laten blijken dat ze het fijn vinden als je er bent en ze vertrouwen je persoonlijke dingen toe. Dat is heel mooi.

Hebben jullie nog een anekdote die jullie willen delen?
Onlangs was er een revalidant die wist dat hij niet meer zou kunnen lopen, omdat hij de kracht niet had in zijn benen om zelf te staan. Hij is met behulp van fysiotherapie gaan oefenen met een apparaat, een soort lift. Hierin werd hij staand vastgemaakt en dan kon hij de lift, als hij het apparaat onder de knie zou krijgen, zelf bedienen en daarmee rondrijden.

En op een dag stonden we met wat collega’s en toen kwam deze meneer vanuit de oefenzaal de gang op rijden in die lift. Voor het eerst zagen we hem staand. En hij keek zo ontzettend trots, we kregen allemaal een brok in onze keel.

Er zijn ook gewoon veel mooie momenten op onze afdeling. Zoals familieleden die de succesmomenten filmen. Ze zien bijvoorbeeld hun vader of moeder voor het eerst weer lopen en dan filmen ze het om te delen met de hele familie.